Per la mòrt d’on magutt
(a Remo Pasetto) Romano Pascutto
Hoo vist tanti angiol pitturaa volà
come gugèll sora la tèsta de la
Madònna,
mai hoo veduu on angiol senz’al
borlà-giò
con la paura averta sòtta de lù.
Di million de prèi che l’haa maneggiaa
nanca voeuna, nanca voeuna l’haa
fermaa.
Ghe stendaran sora ona coverta
sporca de calcina e restarà là sòtt…
on muccett de òss ròtt e sangu
spantegaa
che ‘l sbraggiaraa pu la soa vita
sconduda,
i sò dolor, el sò pòcch de content.
I scarp de foeura ghe farann de
monument.
Ferma l’è la cazzoeula borlada-giò con
lù
Fermo l’è el piomb col fil intortiaa
Fermo el cantier cont el coeur
cruzziaa.
L’è vivuu semper alt tra tèrra e ciel
e anca lù el sarà sòtterraa giò al
scur,
indoe i vèrmen se sconfonden coi radis
e se gh’è on mur…l’è quèll
de l’eternità.
Ferma e voeuia la soa cadrega in
cusina.
Fermi i sò oeucc in di oeucc de la
miee.
Ferma la soa vos in di orecc di fioeu.
Ferma la soa man bòna, granda e forta.
Tutt l’ha fermaa - stramaledètta - la
mòrt.
Fermo anca el sò gott giò-là in
l’osteria
e i sò amis che la domènica pensarann
a lù, mancandegh el quart a tressètt,
dirann che la soa sòrt l’è stada
tragica.
Fermo anca el sò ritratt de poer
crist,
taccaa-sù in cusina tra l’or de dò
loeuv.
I sò scarp se fermern nò, passaa al
fioeu.